Diny Pijpers

Urban sketching

Het is een tamelijk wijdverbreide manier om met tekenen en aquarelleren bezig te zijn en er zijn verscheidene facebook-sites die druk bezocht worden en waarom iedereen zijn impressies kan posten. Sinds november vorig jaar doe ik mee met een groep in Ommoord. Heel gezellig en altijd inspirerend om met anderen zoiets te ondernemen. Iedereen probeert op zijn eigen wijze het beste uit zichzelf te halen. Na anderhalf of twee uur verzamelen we dan opnieuw en bij een kop koffie bespreken we de resultaten van die ochtend.

Wat mij betreft is het een ontspannen manier om te tekenen. Niets hoeft en alles mag. Het levert spontane lijnen en vormen op, vaak interessanter dan de fotografisch correcte weergave, hoewel je dat natuurlijk ook kunt nastreven en die ook boeiend kan zijn.

Laatst dacht ik dat ook in mijn eigen omgeving te kunnen doen en heb ik me verdiept in de dorpskerk van Berkel. Het is altijd leuk om dan met voorbijgangers die even blijven staan een praatje te maken. En ook die middag gebeurde dat. Ik was nog met mijn ezel aan het stoeien en een langslopende vrouw vroeg me of ik ging verven. Tja, zo kun je het ook noemen. Even later had ik met potlood wat hulplijnen genoteerd toen mij werd gevraagd waarom ik dat deed. Ik legde uit dat dat was om tijdens het aquarelleren koers te houden, de weg niet kwijt te raken. In het enthousiasme van het werk wil het anders nog wel eens mis gaan en dat is jammer. Het gezicht van de man klaarde helemaal op en hij gaf me de raad: Als je toch de weg kwijtraakt kun je altijd nog naar binnen.

Minder humoristisch was de aandacht van een vrouw die niet meer weg wilde gaan en al mijn aandacht met bizarre voorstellen opeiste. Ze maakte me onrustig en ik verloor mijn concentratie. Ook schoof ze zittend op de straat achter me steeds dichter naar me toe en was ze kennelijk op iets uit. Haar gedrag werd steeds vreemder en opdringeriger. Ze liet zich ook niet vriendelijk wegjagen.

Uiteindelijk heb ik alles in mijn grote shopper gestopt en met ezel en kruk in een hand en de tas in de andere ben ik vertrokken. Zo kun je niet met aandacht werken. En terwijl ik de eerste stappen in de richting van de parkeerplaats zette hoorde ik haar nog zeggen: ‘let me carry your bag’.

Thuis heb ik mijn aquarel verder afgemaakt maar over enkele stukken ervan was ik toch minder tevreden. Concentratie en volledige aandacht is zo belangrijk, wanneer je iets moois wilt maken.

Op de terugweg naar huis dacht ik na. Je moet er wel ellendig aan toe zijn om zoiets te doen. het was geen vluchteling of asielzoekster, want afkomstig uit de EU. Gelukzoekster dus, zoals dat cynisch heet. Een jeugd  in Polen zal niet altijd heel prettig geweest zijn. Pijnlijke ervaringen kunnen een mens flink beschadigen en op verkeerde ideeën brengen. Ik had geprobeerd begripvol te reageren, maar dat werd kennelijk toch anders geïnterpreteerd.

een lome zondag aan de Rotte